Outreach 2022
"Wij (team) bereikten de kinderen 14.00 uur en het eerste wat we moesten doen was elkaar begroeten (iedereen had een glimlach op hun gezicht). We werden blij verwelkomd in het asiel.
Het zien van nieuwe kinderen impliceerde dat wat we deden leuk was en dus nodigden onze kinderen hun vrienden uit om met hen te komen lunchen.
Alles bij elkaar hadden we 18 kinderen en één opvangleider die ons altijd helpt bij het mobiliseren van zijn team.
Toen het 14.30 uur was, gingen we lunchen. Dit werd geserveerd door ons team van 5 personen en de kinderen werden allemaal bediend met volle grote borden met eten (rijst, spaghetti, Iers en vlees). Dit is een soort maaltijd die wordt gegeten door de rijke mensen in Oeganda, dus als deze kinderen het krijgen, is het echt een wonder. Ze eten en bewaren zelfs wat in de plastic zakken voor het avondeten.
Tijdens het eten hadden we enkele verhalen over hoe ze zijn vertrokken en de uitdagingen waarmee ze het meest worden geconfronteerd.
Een van hun grootste uitdagingen was de nachtelijke zware regenval die hun schuilplaats altijd verwoest. Als het hard regent, valt hun schuilplaats of wordt het meegenomen door de wind. Dus wijken ze die nacht uit naar straten
Daarnaast is kou ook een probleem. Ze proberen zich te bedekken met plastic zakken en dozen (papieren) zodat ze wat warmte kunnen krijgen. (Ze zeggen deze trieste verhalen met medelijden op hun gezichten en ook een van hen huilde en zei: "Hij hoopt dat hij op een dag van de straat komt")
Ze waren echter zo blij om ons voor de tweede keer te zien en zeiden: "We dachten dat je loog toen je zei dat je terug zou komen. We zien nu dat jullie aardige mensen zijn. Bedankt dat je van ons houdt. Dit soort voedsel is zo speciaal dat we zelfs geen restjes kunnen weggooien."
Deze kinderen waren zo blij dat ze niet wilden dat we weggingen. Ze begeleidden ons zelfs terug naar de auto en toen we vertrokken, stonden ze in de rij op straat en zwaaiden naar ons (gedag zeggen met droevige gezichten)
Deze outreach liet onze harten achter met tranen dat we het gevoel hadden dat we nog wat langer moesten blijven.
We willen allemaal terug en we staan te popelen om die lachende gezichten weer te zien. We hebben hoop dat we zullen slagen in alles wat we doen, omdat we weten dat God aan onze kant staat"
*Geschreven door Esther, één van de vrijwilligers.
